Tarihin Karanlık ve Az Bilinen Bir Bölümü – The Hollywood Reporter

Avusturyalı film yapımcısı ikilisi Veronika Franz ve Severin Fiala, travma yaşayan bir kadını mahsur bırakmak için doğru yer gibi gelmeyen uzak bir ormanlık ortamla hiç karşılaşmamış gibi görünüyor. Takip etme iyi geceler anne (2014’ün tüyler ürpertici orijinali, gevşek Amerikan versiyonu değil) ve ilk İngilizce dilleri LocaYoğun karakter çalışmalarında rahatsız edici atmosferden ya da dehşet tadından vazgeçmeden korkudan birkaç adım uzaklaşıyorlar, Şeytan Hamamı (Şeytan banyosu). Her ne kadar cezalandırıcı derecede gaddar olsa ve bazı hız sorunları olsa da, bu, müthiş bir emirle çalışan yönetmenler tarafından yapılan sürükleyici bir psikolojik çalışmadır.

Başlangıçta Franz ve Fiala’nın yeni filmi Robert Eggers’ı anımsatıyor. Cadı, bir asırdan fazla bir süre sonra, 1750’de geçmesine rağmen. Ambiyansa ve otantik tarihsel ayrıntılara benzer bir vurgu yapıyor, ki bu muhtemelen burada daha da ayrıntılı. Ancak büyücülükle ilgili muğlak öneriler kısa sürede yanıltıcı hale geliyor; hikaye bunun yerine din, folklor ve doğanın birleşen güçlerinden besleniyor.

Yapımcılığını Ulrich Seidl’in üstlendiği film, Berlin’deki yarışma galasından önce Kuzey Amerika ve diğer önemli bölgeler için Shudder tarafından satın alındı ​​ve yaz aylarında vizyona girmesi planlanıyor.

Şeytan banyosu – hayır, bu Barry Keoghan’ın Jacob Elordi içeri adım attıktan hemen sonra höpürdeterek içtiği küvet değil. Tuz yanığı – 18. yüzyılda melankolinin yerel diliydi. Franz ve Fiala filmlerini, kronik depresyonun Avrupa çapında yüzlerce insanı -çoğunlukla kadınları- cinayet işleyerek günlük hayatlarının cehenneminden kaçmaya sürüklediği döneme ilişkin tarihsel araştırmalar etrafında inşa ediyor. Bu, affedilemez intihar günahı nedeniyle ebedi lanetle yüzleşmek yerine, idam edilmeden önce tövbe etmelerine ve günahlarını itiraf ederek af dilemelerine olanak tanıdı. Bu fenomen bazen vekaleten intihar olarak anılır.

Kurbanların çoğu çocuklardı; ruhlarının hâlâ saf olduğu yönündeki son derece karışık Katolik mantığının harekete geçirdiği, dolayısıyla katilleri, onları günah işlemeden önce cennete göndererek onlara neredeyse bir iyilik yapıyordu.

Yazar-yönetmenler, hikayenin nereye gittiğine dair her türlü şüpheyi önüne bir alıntı ekleyerek ortadan kaldırıyorlar: “Sorunlarım beni bu hayattan bıktırırken, aklıma bir cinayet işlemek geldi.” Rahatsız edici bir önsözde, Yukarı Avusturya’nın kayalık ormanlarındaki bir şelalede bir bebekle o umutsuz eylemi yapan bir kadın, ardından yoğun sisin içinden geçerek yerel yetkililere şunu beyan ediyor: “Bir suç işledim.”

Bu bebek cinayetinin kalıcı etkileri, son derece dindar genç kahraman Agnes (Anja Plaschg) evlenip bölgedeki sade bir taş kulübeye taşındığında korkunç bir uyarı olarak açıkça görülüyor.

Açıkça doğayla güçlü bir bağı olan biri olan Agnes, dalları, yaprakları ve meyveleri bir düğün çelenkine dönüştürmekten zevk alıyor. Ancak coşkulu köy kutlamasında bile, yeni kocası Wolf’un (David Scheid) içki arkadaşlarıyla birlikte olmayı tercih edebileceğine dair işaretler vardır. Düğün gecelerinde ve sonrasında sekse olan ilgisizliği, kendisini yeni evinde yalnız hissetmesine neden oluyor, bir çocuk sahibi olmak için yaptığı dualar cevapsız kalıyor.

Wolf’un, gelininin yaptığı neredeyse her şeyi başından beri eleştiren zorba annesinin (Maria Hofstatter) sürekli varlığı, Agnes’in mutsuzluğuna katkıda bulunmaz. Bu, onun balık avına katılma çabaları, mutfağı düzenlemesi veya evde keçilere ve tavuklara bakmak ve kocasının akşam yemeğini pişirmek yerine saatlerce ormanda dolaşma alışkanlığı için de geçerli.

Ekşi kocakarı, Agnes’in topladığı yapraklardan oluşan bir vazoyu görünce ona şunu söyler: “Bu çöpü dışarı at.” Tamamen faydacı olmayan hiçbir şeye ihtiyacı yok; ölü böceklerden oluşan koleksiyonunu düzenlerken veya cildine bir kelebek konduğunda yüzünü güneş ışığına doğru çevirirken Agnes’in ruhani ve yersiz görünmesine neden oluyor.

Agnes ormandayken, önsözdeki katilin bir sandalyeye oturmuş, el ve ayak parmaklarının çoğu kesilmiş ve kesik kafasının yanındaki masanın üzerinde durduğu cesedinin yer aldığı tüyler ürpertici bir tablo bulduğunda şaşırır. Bir ağaca iliştirilen bir illüstrasyon, onu oraya getiren olayları anlatıyor. Ancak Agnes bölgeye dönmeye devam ettikçe, onun hastalıklı hayranlığı acıma ve belki de bir tür akrabalık belirtisi gösteriyor.

Franz ve Fiala, Agnes’in yeni evindeki durumunun zorluklarını asla abartmazlar. Bunlar Wolf’u yeterince düzgün bir adam yapıyor, belki de evliliğe uygun olmasa da şefkatten de yoksun değil; Agnes ise sert bir şekilde ısırılan annesiyle anlaşamayacak kadar hayalperest. Yaşlı kadın, çocuk sahibi olamamasından dolayı gelinini suçluyor.

Ancak Agnes’in zihinsel durumu, kaderinde çocuksuz ve neredeyse yalnız kalmak olduğunu fark etmesiyle giderek kötüleşir. Köyde yaşanan bir trajedi yüzünden fena halde sarsılmıştır ve kaçıp ailesinin yanına dönme girişimi Wolf’un çığlıklar atarak ve histerik bir şekilde onu geri çekmesiyle sonuçlanır. Yatağına uzanıyor ve küçük dozlarda fare zehiri almaya başlıyor, bu da onu fiziksel olarak zayıflatıyor ve zihnini halüsinasyonlu dolambaçlı yollara gönderiyor.

Film yavaş ilerleyebilir; Agnes’in son sarmalının gelişimi, başından beri gelecek olanın bir versiyonunu bildiğimiz için uzun sürüyor gibi geliyor, bu da hikayenin orta noktanın biraz etrafında sürüklenmesine neden oluyor. Ancak film yapımcıları, ruhları ezen hayatlara hapsolmuş sıradan kadınların acılarını zamansız bir acı olarak kullanıyorlar ve Plaschg, Agnes’in nasıl kendi içine çekildiğini ve onu şiddete ittiğini göstermede yürek parçalayıcı derecede etkili. Sonucu önceden belirlenmiş olsa bile, acıdan kurtulmasının korkunç yolu hem şok edici hem de yürek parçalayıcıdır.

Plaschg, iki saatlik sürenin neredeyse tamamı boyunca ekranda zorlu başrolü oynamanın yanı sıra, hikaye ilerledikçe daha koyu, daha rahatsız edici tonlar alan dalgın dizelerin hakim olduğu kederli bir müzik besteledi (Soap&Skin olarak kaydediyor). amansız sonuç; bunun korkunç etkisi, herhangi bir duruşma işleminin doğrudan atlanması kararıyla daha da arttı. Düğün kutlamasının hızlı tempolu şenlik melodileri, Agnes’in adalete teslim edilmesinin yol açtığı daha da coşkulu şenlikle hastalıklı bir şekilde yankılanıyor.

Bir infazı izleyenlerin barbarca davranışları kelimenin tam anlamıyla insanın kanını donduruyor, ancak Franz ve Fiala en grafik unsurları bile korku olarak oynamayı reddediyor. Titiz bir natüralist tarza sadık kalarak, kırsal bir köylü topluluğunda 18. yüzyıl yaşamının dikkat çekici derecede canlı bir duvar halısını örüyorlar – köylüler tarladan taş topluyor ya da günlük çalışmalarından sonra küçük kararmış bir somun ekmek için sıraya giriyorlar. Çamurla kaplı büyük bir göletteki balık tutma sahneleri özellikle büyüleyici; Verilen emek, izlerken sırtınızın ağrımasına neden oluyor.

Düzenli kompozisyonlarının aksine iyi geceler annegörüntü yönetmeni Martin Gschlacht burada daha az resmi ve neredeyse belgesele yönelen bir tarz benimsiyor. Az ışıklı ortamlara ve kışlık mekanlara kasvetli toprak tonları getiriyor, hem arazinin sertliğini hem de ara sıra tablo güzelliğindeki bir görüntüyü yakalıyor. Yapım tasarımcıları Andreas Donhauser ve Renate Martin ile müşteri Tanja Hausner’ın katkıları, tarihin az bilinen bir parçası hakkındaki bu kasvetli ama sürükleyici dramın sarmalayıcı etkisi için çok önemli.