30 Yıllık Gerçek Romantizm: Tony Scott’ın Yönetmenlik Zaferi
Tony Scott, 1983 yapımı The Hunger’la başlayıp Denzel Washington ve Chris Pine’ın başrollerini paylaştığı 2010 yapımı Unstoppable adlı aksiyon filmiyle doruğa ulaşan kariyerinden büyük keyif aldı. Bu arada adam Top Gun, Beverly Hills Cop II, Days of Thunder, The Last Boy Scout, Crimson Tide, Enemy of the State, Spy Game, Man on Fire (kişisel favorilerimden biri), Déjà vu ve The Taking of Pelham 123’ün yeniden çevrimi ve diğerleri; Scott’ın tarzı ve gösterişiyle yönetilen harika veya en azından izlenebilir eğlence dilimleri.
Yine de bana Scott’ın devasa yapıtları arasında hangi filmin en iyi film olarak öne çıktığını sorarsanız, dikkatinizi memnuniyetle 1993 klasiği True Romance’a çekerim.
Cidden, bu kara komedinin yeniden izlenebilirlik faktörü tavan yaptı. Quentin Tarantino’nun muhteşem senaryosu sayesinde True Romance’tan sürekli alıntı yapılabilir: “Ben Deccal’im. Beni kan davası havasına soktun. Cennetteki meleklere, seni öldüren adamın yüzünde gördüğün kadar kötülüğün bu kadar benzersiz bir şekilde kişileştiğini hiç görmediğini söyle.” Ve şimdiye kadar bir araya getirilmiş en muhteşem topluluklardan birini içeriyor.
Bunları sıralayayım: Christian Slater (en iyi rolüyle), Patricia Arquette, Dennis Hopper, Val Kilmer (seslendirme ve konuk oyuncu olarak Elvis Presley), neredeyse tanınmayan Gary Oldman, çok genç Brad Pitt, Christopher Walken (önceki filmde) filmin en iyi sahnesi, Hopper’la birlikte), sahne hırsızı Bronson Pinchot, Michael Rapaport, Saul Rubinek, James Gandolfini, Tom Sizemore, Samuel L. Jackson ve Chris Penn.
Vay be. Yıldızlardan oluşan bir kadrodan bahsedin. Hans Zimmer’ın ilginç, sıra dışı müziklerini, Hollywood makinesine yapılan vahşi saldırıları, bol miktarda zifiri mizahı, şiddeti, romantizmi, suçu ve yüreği bir araya getirdiğinizde, her izlemede daha da iyileşen nefis bir sinema keyfine sahip olursunuz. .
Ah, bir de… tonlarca kokain var.
Yalnız ve çizgi roman tutkunu bir sinema çalışanı olan Clarence Worley, Alabama Whitman adında bir telekızla tanışır. Mesleğine rağmen birbirlerine derinden aşık olurlar ve tanıştıkları gün evlenmeye karar verirler. Ancak Clarence, Alabama’nın pezevengi Drexl Spivey’den yanlışlıkla kokain dolu bir çanta çalınca işler karanlık bir hal alır. İçinde bulundukları tehlikenin farkına varan yeni evliler, çalınan uyuşturucularla birlikte kaçmaya başlar ve şiddetli bir olaylar zincirini başlatır.
Elbette tüm bunlar Scott ve Tarantino’nun aşk, suç ve kişinin eylemlerinin sonuçları hakkında absürt diyaloglar, ahlaki açıdan karmaşık durumlar ve bir katilin unutulmaz karakterleri aracılığıyla stilize ve yoğun bir anlatı sunmaları için sadece bir bahane. Daha küçük bir yönetmen, yapımın ağırlığı altında küçülürdü. Scott ise senaryonun muhteşemliğinin farkında ve oyuncularına nefes alma alanı sağlıyor.
Hopper ve Walken arasındaki bu sahneye bir göz atın; belirtildiği gibi, filmin tamamındaki en iyi an. Ayrıca bir uyarı, sahne sert bir dil içeriyor!
Scott, filmlerinde sıklıkla A Noktasından B Noktasına geçiş için aşırı stilize kurgu ve görsellere yöneliyordu. Domino, Déjà vu ve hatta Durdurulamaz’ın sorunu da buydu; hepsi elbette eğlenceli ama tam anlamıyla keyif alınamayacak kadar kinetik .
True Romance’de yönetmen kenara çekiliyor ve işin ağır kısmını Tarantino’nun diyaloğunun yapmasına izin veriyor. Elbette Scott, gün batımından ilham alan patentli sinematografisini ve zengin renk şemalarını sunuyor. Bu durum hariç, bu yaklaşım dikkati genel anlatıdan uzaklaştırmıyor.
Roger Ebert’in belirttiği gibi: “Söz konusu evren en iyi şekilde ergenlik çağındaki bir erkek zihninin ateşli fantezilerinin içine yerleştirilebilir; herhangi bir ergenin değil, dövüş sanatları filmlerine giden ve silahlarla ve büyük büyük kızlarla ilgili fanteziler kuran türden bir ergenin zihninde. garbanzo. Joe Bob Briggs gibi medeniyetin çöküşünü destekleyenler arasında en iyi 10 listeye girecek türden bir film.”
True Romance, Drexl gibi kaçık işlerin çarpıcı kırmızı ve mavi tonlarla aydınlatılmış odalarda gizlendiği toplumun alt tabakasındaki kir ve kumun tadını çıkarıyor. Her sahne benzer bir modeli takip ediyor; karakterler, bir şiddet kakofonisinde patlayan gergin konuşmalara giriyor. Tarantino’nun tüm filmlerini izledikten sonra bu yaklaşım eskimiş görünebilir. 1993’te gelecek buydu.
Ayrıca Clarence ve Alabama da var; iki masum, naif ruh, korkunç bir yıkıma yol açabiliyor, ama bunun tek nedeni kendilerini korumaları. İkili, erkenden bir sinemada buluşur, geceyi birlikte geçirir, seks yapar ve ertesi sabah uyandıklarında, kendisi bir fahişe olmasına ve kendisinin bir film kiralama dükkanında çalışan bir işe yaramaz olmasına rağmen birbirlerine aşık olduklarını görürler. Çiftin parlak bakışlı olumlu tavrı, onları çevreleyen vahşet ile tezat oluşturuyor; bu mazlum dünyada son derece rahatlar ama bu onları yeşil meralar aramaktan alıkoymuyor.
Üstelik Clarence’ın Elvis Presley ile yaptığı hayali konuşmalar gibi büyüleyici tuhaflıklar sayesinde bu karakterler karmaşıktır, aşk ve yoğun duygularla hareket eder. Dürtüsel eylemleri aşırı ve alışılmadık olsa da, yaptıkları her şey içinde bulundukları koşulların ve kendilerini içinde buldukları dünyanın bir yansıması olarak hizmet ediyor. Ben onları sevimli ve sevecen buluyorum, görebileceğiniz kadar akılda kalıcı bir film çifti – Bonnie ve Clyde’ı düşünün , David Lynch’in Wild at Heart filminden Sailor ve Lula’nın bir dokunuşuyla da olsa.
Scott ayrıca büyü yapmak için ortaya çıkan ve kendilerine özgü bir şekilde öne çıkan çok sayıda inanılmaz yan karakter de kullanıyor. Pitt, televizyon izleyerek etrafta dolaşan, sürekli sarhoş bir karakter olan Floyd rolünden keyif alıyor.
Hopper, Clarence’ın dürüst babası rolünde başarılı bir yardımcı rolde karşımıza çıkarken Pinchot, kötü bir uyuşturucu alışkanlığı olan kalitesiz bir film yapımcısı olarak en büyük performansını sergiliyor.
Scott testosteron yüklü aksiyon filmlerinden hoşlanıyordu ama ben onun karakter odaklı çalışmalarını daha ilginç buldum. The Last Boy Scout, aksiyon ağırlıklı üçüncü perdesine rağmen büyüleyici, karamsar bir karakter çalışmasıdır; Crimson Tide ise yoğun bir savaş zamanı ortamında birbirlerinin ideolojilerine meydan okuyan iki adam (Denzel Washington ve Gene Hackman tarafından canlandırılıyor) hakkında büyüleyici bir hikâye anlatıyor. Ateşli Adam bile aşırı şiddete balıklama dalmadan önce Washington’un çelişkili kahramanını oluşturmak için çok zaman harcıyor.
Başka bir deyişle Scott, yıkımın eşiğine gelen bir dünyada yol almak için ellerinden gelenin en iyisini yapan işkence gören ruhlar hakkında filmler yapmaya çalıştı. Katliam arasında yuvalanmış umut parıltıları buldu ve karakterlerinin sonunda sorunlarının üstesinden gelmelerine ve daha iyi bir yarın görmek için yaşamalarına izin verdi.
True Romance, Scott’ın umutlu, agresif vizyonunun en iyi versiyonu olmaya devam ediyor; çılgına dönmüş bir dünyada aşkı bulan iki ruhun ilgi çekici, duygusal, esprili, alışılmadık, cesur, şık ve tutkulu bir bakışı. Hem komik hem de yürek burkan True Romance harika bir sanat eseri.